"En juist die uitspraak van die therapeut die stotteren bagatelliseert als 'een coördinatiefoutje in de orde van een lui oog' belicht stotteren eenzijdig en gaat volkomen voorbij aan wat mijn spraakmotorische stoornis nu eenmaal tot stotteren maakt. Hoe zou die therapeut incontinentie noemen? Of Gilles de la Tourette? Ook coördinatiefoutjes in de orde van een lui oog?"
"Interessant, dat paginagrote artikel 'Struikelen over woorden' in het Algemeen Dagblad van vorige week, niet waar?", stootte Mieke me aan. We waren beiden op een feestje van een wederzijdse kennis en na die aanvaring van een half jaar geleden leken de betrekkingen tussen ons weer enigszins genormaliseerd.

Mieke - je weet wel, zo'n logopediemiep van hooguit tweeëntwintig aan wie je een slissende hamster niet eens toevertrouwt - had me toen gevraagd wat zij als logopediste zou kunnen doen om mij te helpen. Nu was ze er helaas niet van op de hoogte dat jarenlang logopediebezoek zo zijn sporen heeft achtergelaten. En dat ik van Dick Bruna-boekjes, ritmestokjes en logopedisten nog altijd hevig getraumatiseerd raak. Vandaar dat ik impulsief, maar begrijpelijk uitkreet: "Zo ver mogelijk uit mijn buurt blijven!" Ik voorvoelde dat de geforceerde kwalificatie 'trut' er niet vloeiend uit zou komen, en slikte die maar in. Arme Mieke, en ze bedoelde het toch zo goed - een niet uit te bannen kenmerk van die beroepsgroep. Enfin, in een therapeutisch gesprek op metacommunicatief niveau (leerjaar drie, tweede semester) kon ik even na het incident mijn gedrag en onbehagen naar beider tevredenheid verklaren. 

"Interessant? Mmm, ik ben een beetje teleurgesteld. Uiteraard heb ik naar de bron van het stuk gekeken," zei ik wijsneuzig en ik liet er pesterig op volgen: "Je bent als logopediste het Engels machtig? 'Although stuttering can be characterised as a speech disorder, symptoms seem specifically prominent in emotionally and syntactically demanding speech'", diste ik uit mijn geheugen op. "Een kernzin in het originele artikel waar de desbetreffende journaliste zich op baseert. En juist dié symptomen, die gevolg, maar ook oorzaak zijn van stotteren, blijven in het luchtledige hangen. Luister, dat verlengende geratel en die gênante blokkades kent het grote publiek wel. Maar ik lees niets over mijn irrationele angsten, buikpijn, versnelde hartslag, verhoogde bloeddruk, stressklachten, angstzweet, vermijdingsgedrag en andere sociale stoornissen. En waarom ik het grootste gedeelte van de tijd niet stotter, en dus geen last van een invalide spraakcoördinatie schijn te hebben ... Joost mag het weten. Ja, een paar zinnetjes over dopamine, maar dat dit hormoon stressgerelateerd is, wordt dan weer niet uit de doeken gedaan." En kwaad kwam eruit: "En juist die uitspraak van die therapeut die stotteren bagatelliseert als 'een coördinatiefoutje in de orde van een lui oog' belicht stotteren eenzijdig en gaat volkomen voorbij aan wat mijn spraakmotorische stoornis nu eenmaal tot stotteren maakt. Hoe zou die therapeut incontinentie noemen? Of Gilles de la Tourette? Ook coördinatiefoutjes in de orde van een lui oog?"

Voor de tweede keer binnen een half jaar was Mieke de klos. Nou ja, logopedist worden is nog altijd een vrijwillige keuze, bedacht ik me, en uithalend: "En hoezo is er niets mis met mijn hersenen, zoals de aangehaalde therapeut beweert? Stotteren is opgenomen in de Amerikaanse classificatiebijbel voor psychiatrische aandoeningen, DSM IV. Ik ben dus een psychiatrisch patiënt, wil erkend hebben dat stotteren een neurologische stoornis is, zodat wij stotteraars de logopedie vaarwel kunnen wuiven en ons lot in handen kunnen leggen van andere gekwalificeerde hulpverleners." En toen ik na deze uitbarsting heel raar met mijn ogen rolde, zoals we ons stereotiep het gedrag van een psychiatrisch patiënt wanen, en armzwaaiend op de tafel met glazen en flessen afliep, deed Mieke wat stapjes terug. Op de voor ons beiden broodnodige, veilige afstand.

Luc van Aalten