Zij overleed 26 mei in haar woonplaats Zeist. De eerste ambachtsvrouw van de logopedie, in de Volkskrant van 23 juli wordt zij zo genoemd en dat is geheel terecht. Zij maakte van de logopedie een echt vak. Zij werd in 1970 de directeur van de eerste dagopleiding logopedie in Utrecht. Daarvoor was logopedie maar een bijvak voor onderwijzers en zangprofessionals.

Haar passie en specialisatie was de menselijke stem. Haar eerste baan was het behandelen van laryngectomiepatiënten, mensen bij wie het strottenhoofd inclusief stembanden operatief waren verwijderd als gevolg van kanker. Zij leerde daar in het ziekenhuis Helbert Damsté kennen, die promotieonderzoek deed naar deze patiënten. Hij werd de liefde van haar leven. En daar komt dan de link naar het stotteren. Dr. Damsté schreef het bekende boek: Stotteren, een studie van onvrijwillig en vrijwillig gedrag. Dr. Damsté overleed drie jaar eerder. Het echtpaar richtte samen het Damsté-Terpstra Fonds op. Dit fonds steunt al vele jaren het StotterFonds. Wij zijn hen daar zeer dankbaar voor. We zullen het echtpaar Damsté-Terpstra in onze herinnering bewaren.

Lees het artikel in de Volkskrant hier.