Ik zal een jaar of 10 zijn geweest toen ik aan de beurt was om mijn spreekbeurt voor de klas te houden. Ik hield hem over Tirol, een provincie in Oostenrijk. Eindelijk kon ik vertellen over mijn grote passie. In mijn enthousiasme had ik allerlei folders, plaatjes en souvenirs verzameld. ‘’Hoi allemaal, mijn spreekbeurt gaat over..T…T…TTT’’. Mijn uitzicht was een ijzig stille klas die mij aanstaarde terwijl ik aan het vechten was met die lastige letter. De tijd heb ik uiteindelijk volgemaakt met het laten zien van plaatjes ‘’Dit is de brug van, en hier kun je skiën’’. Korte uitgepufte zinnetjes. Eén meisje had de durf mij een vraag te stellen. Het was mijn eerste serieuze bewuste besef dat het stotteren mijn leven negatief kon beïnvloeden. Ik kreeg een voldoende voor mijn spreekbeurt. Van binnen was ik ontredderd. Ik had het geluk in een fijne klas te zitten maar.. PLAK! De stempel op mijn voorhoofd was al gezet, Rutger de stotteraar.

Ik bestelde bij de bakker schouderham omdat ik achterham niet kon zeggen. Bij de kapper zei ik maar dat ik twaalf  in plaats van elf was, of dat ze mijn leeftijd maar moesten raden. Ik maakte er een spelletje van, een lolletje. Wonderwel werkte dit trucje goed, ik hoefde zo immers niet te stotteren. Het ontwijken van het stotteren was begonnen. Ik zei niet wat ik wilde vertellen, ik zei wat ik kón vertellen. Daarbij kwam dat ik mij daardoor vaak onzeker voelde. Ik werd afgewezen om mijn stotteren. Daar werd ik onzeker van en er ontstond een negatieve spiraal. Omdat het stotteren bij mij grotendeels ‘’onder water’’ zat, werd er niet tot therapie besloten. Ik was als twaalfjarige een dag bij Del Ferro waar ik toen schrok van de harde aanpak. Dit punt had cruciaal kunnen uitpakken, want op mijn 34^e heeft hetzelfde Del Ferro mij compleet van mijn angst om te praten afgeholpen.

Het altijd aanwezige stotteren heeft mijn wereld klein gehouden terwijl ik juist hou van spreken, verhalen vertellen en goede communicatie. Mijn tijd op de Mavo en het MBO is een goede geweest maar vanwege de constante angst om te spreken heb ik gekozen om halverwege de opleiding te gaan werken in de horeca daar waar in de rumoerige omgeving mijn hakkels minder opvielen. Het bleek een tijdelijke opluchting voor mij. Na de horecaperiode diende een leuke baan bij een reclamebedrijf zich aan. Na twee jaar verslechterde het spreken zo erg dat het gevecht zijn climax bereikte. Ik kreeg een burn-out. Na deze periode ben ik gestart aan een mooie baan in een luxe hotel. Na een tijdje kreeg ook hier het stotteren de overhand wat resulteerde in overgeslagen worden bij vergaderingen en leuke uitjes. Deze periode was de ergste wat mijn stotteren betreft. Hele zinnen maken was er niet bij. Ik was monddood. Dit was voor mij moeilijk te accepteren omdat ik wel wist wat ik wilde zeggen en mij verder prima voelde. Mijn contract werd na drie jaar helaas niet verlengd.

Tijdens een vakantie in Portugal was het mijn tante die voor de omslag zorgde. Haar zoon stotterde ook heel erg. Ik was er in deze vakantie erg aan toe qua spreken. Ik kon bij lange na niet aan mijn tante uitleggen hoe ik mijn situatie vond. Ik was altijd bij een (dure) zorgverzekeraar verzekerd die stottertherapie niet vergoedde. Mijn tante wees mij erop dat er wel degelijk mogelijkheden waren. Het aha moment vond in mijn geval bij Del Ferro plaats, terwijl een andere therapie dat evengoed had kunnen bieden. In zeer korte tijd had ik mijn leven op de rails. In rap tempo heb ik mijn Engels en Duits goed kunnen ontwikkelen, een baan bij mij huidige werkgever kunnen vinden en mijn vrouw ontmoet. Ik kan weer zeggen wat ik echt wil zeggen en dat voelt als een grote opluchting. Niemand kent mij nog als Rutger de stotteraar.