Ja, dan sta je daar in de rij voor het loket op het station om een kaartje te kopen om naar je verloofde te gaan. Je maakt je al druk en oefent alvast wat je gaat zeggen. Graag een enkeltje naar DDDDDD, Arnhem. Ik moest naar Doetinchem, maar het werd Arnhem. Daarna zou ik wel verder zien. Bij Arnhem kocht ik soms een kaartje naar Doetinchem, maar vaker reisde ik “zwart” (sorry) omdat ik het woord Doetinchem niet kon uitspreken. Dan ging ik naar mijn verloofde (dat was in die tijd zo) en werd door LLLL.>  Lineke opgehaald.
Toen Lineke als hulp in de huishouding voor het eerst bij ons kwam haalde ik haar op van het station. Ik had een half jaar mijn rijbewijs, dus mijn vader vertrouwde de auto  mij wel toe. Mijn acht jarige jongere broertje ging mee. In de auto zei hij spontaan:” Peter is de enige van de familie die stottert”. Ik was daar niet blij mee, kunt u begrijpen.

Hoe het begonnen is, weet ik niet meer. Spanning thuis vanwege de oorlog? (Ik ben van januari 1944). ADHD?  Op de lagere school kreeg ik wel logopedie maar dat hielp niet. Op de middelbare school kon ik me aardig “gedeisd” houden. Toen ik aankondigde om het onderwijs in te gaan, op advies van een goede kennis, (hij vond mij uitermate geschikt)  verklaarde iedereen me voor gek. En inderdaad: op de kweekschool vroeg men zich af wat ik daar deed. Spreken met zoveel blokkades zou geen goede onderwijzer voortbrengen. De leraar psychologie had de vervelende gewoonte om een beurt te geven aan een leerling met de volgende woorden:”Durf jij?” Niemand durfde te weigeren, maar ik zei rustig:”Nee”. Ik moest dus nablijven en uitleg geven. Altijd die spanning, de blokkades, enz. maakten het maken van contacten er niet gemakkelijker op.
Als ik te vlug wilde praten, viel ik over de woorden en stotterde voluit. Vooral de medeklinkers waren een crime: de D, L, K, P, M, enz. Vandaar dat ik vaker in Arnhem dan in Doetinchem terechtkwam. Hoe moest ik nu die blokkades vermijden?
Ik kwam er achter, dat ik rustig moest ademhalen en langzaam moest spreken. Een cursus zag ik niet zitten; het moest uit mezelf komen. Gewoon oefenen en zingen (bij zingen stotter je niet) en proberen in alle rust met de juiste ademhaling te spreken. In de loop van de 5 jaar Kweekschool is het stotteren langzaam overgegaan. Alleen als ik vlug wilde praten of erg zenuwachtig was, struikelde ik wel eens over de woorden.
Uiteindelijk ben ik onderwijzer geworden, later hoofd van een school en na 15 jaar leraar in het Voortgezet Speciaal Onderwijs met als hoofdvakken: Nederlands en Aardrijkskunde. (Ondertussen had ik Nederlands M.O.-A gehaald en akte Aardrijkskunde aan de Universiteit. 
Eens kregen we een paar lessen van een lerares m.b.t. het vak Nederlands over stotteren en broddelen en andere spraakgebreken. Tijdens de eerste les vielen we ongeveer in slaap: zo saai! Toen stelde ik de lerares voor om zelf les te geven aan mijn medestudenten over stotteren.
Alom veel belangstelling en verbazing. Ik begon eerst te stotteren en daarna uit te leggen hoe ik er van af gekomen ben. Mijn studiegnoten waren verbaasd.Tijdens mijn vele reizen naar Roemenië moest  ik Engels spreken: geen probleem. Ook in sommige kerken mocht ik voorgaan; het voordeel was dat ik na een Engelse zin even kon ademhalen, omdat het Engels vertaald moest worden.
Verder ben ik voorzitter geworden van diverse examencommissies.

Tot op vandaag gaat het goed. Als ik rustig en langzaam spreek heeft niemand in de gaten dat ik vroeger erg gestotterd heb. Als ik, om te plagen, thuis nog eens stotter,  wordt mijn vrouw witheet. Ze kan er niet tegen. Zoals gezegd: niemand gelooft mij als ik zeg dat ik vroeger stotterde, maar een goed verstaander kan het soms horen. Volgens mij heeft Mr. Frank Visser vroeger ook gestotterd. Dat merk je aan zijn spreken. Ik ben blij dat het goed gaat, dat stotteren verleden tijd is en ik wens iedereen die met dit probleem worstelt: blijf jezelf, laat je niet steeds corrigeren (wat veelal het geval is), let op je adem en probeer langzaam te spreken. Je bent géén stotteraar, maar een mens met een “stotterhandicap”.

Peter Matla (73 jaar)