Stottertherapeuten en jonge stotterende kinderen
door Margriet Bergman, Marjan de Jong en Martine Pieters
Een onderzoek naar het beleid dat stottertherapeuten hanteren ten aanzien van de begeleiding van jonge stotterende kinderen tot en met vijf jaar.
In het kader van het afstudeerproject van de opleiding Logopedie aan de Hanzehogeschool te Groningen, hebben wij onderzoek gedaan naar het beleid dat stottertherapeuten hanteren ten aanzien van de begeleiding van jonge stotterende kinderen tot en met vijf jaar.
Het onderzoek is tot stand gekomen naar aanleiding van een vraag uit het werkveld. Het vermoeden bestaat, dat huisartsen een afwachtend beleid voeren met betrekking tot het doorverwijzen van jonge stotterende kinderen.
We vroegen ons hierdoor af, of dit vermoeden gegrond is, of stottertherapeuten dit vermoeden delen en wat het beleid is, dat stottertherapeuten hanteren ten aanzien van de begeleiding van jonge stotterende kinderen tot en met vijf jaar. We hebben ons daarom gericht op de volgende onderzoeksvragen:
Wat is het beleid dat stottertherapeuten hanteren ten aanzien van de begeleiding van jonge stotterende kinderen tot en met vijf jaar?
Delen stottertherapeuten het vermoeden dat huisartsen een afwachtend beleid voeren ten aanzien van het doorverwijzen van jonge stotterende kinderen tot en met vijf jaar?
Om dit te kunnen onderzoeken is er een literatuurstudie gedaan, een interview afgenomen en zijn er enquêtes verstuurd.
De volgende onderdelen zijn onderzocht:
* diagnostische procedure
* minimum leeftijd
* type begeleiding (indirect / direct / combinatie)
* einddoelen
* aantal bijeenkomsten
* succespercentage
Conclusie uit literatuuronderzoek
Bovengenoemde onderdelen zijn bij zeven verschillende auteurs onderzocht. Uit de beschreven literatuur komt naar voren dat deze auteurs voorstanders zijn van vroege interventie. Verder is gebleken dat deze auteurs voornamelijk de indirecte therapie toepassen. Soms wordt dit gecombineerd met directe therapie. In de meeste gevallen wordt er met een frequentie van één keer per week begeleiding gegeven. De duur van de begeleiding is bij de verschillende auteurs sterk wisselend; dit varieert van vijf tot zesendertig bijeenkomsten.
Conclusie uit praktijkonderzoek
Samenvattend kunnen we zeggen dat stotterende kinderen al op een jonge leeftijd begeleid worden. De begeleiding is overwegend indirect of indirect in combinatie met direct. Deze combinatie bestaat dan voornamelijk uit het identificeren en verminderen van negatieve emoties en vloeiendheidsverstoorders, naast het identificeren en toe laten nemen van vloeiendheidsbevorderende situaties. Dit heeft tot doel, dat zowel de ouders als het kind positief met het stotteren kunnen omgaan en dat de spanning en de frequentie van het stotteren afnemen. Met gemiddeld 17 bijeenkomsten worden deze doelen, naar eigen zeggen,voor 84,3% behaald.