Webredacteur Corine Verdonk heeft een interessante ontmoeting met de geheimzinnige Esmeralda. Wat leest deze waarzegster in haar glazen bol?
Ze had me even vreemd aangekeken, maar ergens had ik de indruk dat ze de vraag al verwachtte. 
"U wilt weten hoe het er over 10 jaar uitziet voor u, als stotteraar?" had ze samengevat. Ik had haar, naast wat algemene informatie, net verteld over mijn vrijwilligerswerk voor de StotterFonds. Ik nuanceerde haar samenvatting met "nou, ik bedoelde meer stotteren in het algemeen.." 

Wandelend over de kermis was haar tent als uit het niets opgedoken. Plotseling stond ik voor een bord met de tekst: 'Waarzegster Esmeralda neemt u mee door de tijd!' Maar ook zonder die hint was het overduidelijk: ze had alle clichés uit de kast gehaald. Zigeunerachtig uiterlijk compleet met rode hoofddoek over haar net zichtbare donkere lokken en behangen met goudkleurige sieraden. De tent zelf was sfeervol ingericht met veel kaarsen en Oosterse snuisterijen.
In die ambiance nam ik plaats aan een kleine tafel, waar Esmeralda zich in het flikkerend licht van de kaarsen achter haar glazen bol installeerde. Was het gezichtsbedrog of leken haar handen witter dan haar gezicht?
Ze zuchtte eens diep. Met half gesloten ogen zocht Esmeralda naar antwoorden: haar handen bewogen dan weer snel, dan weer langzaam over de bol die plotseling vreemde lichtschijnselen afgaf. Ik betrapte mijzelf erop dat ik met ingehouden adem op het puntje van mijn stoel haar verrichtingen gadesloeg. Het was een indrukwekkend schouwspel. Zou zij dan toch echt...??

Plotseling slaakte Esmeralda een luide kreet en hief haar armen ten hemel. Met een gelukzalige glimlach pakte zij mijn handen. Haar energie vulde mijn lichaam. Ik had het niet meer van spanning.
"Over 10 jaar," begon de waarzegster, "zal je een groot schrijfster zijn van kinderboeken.
In je boeken zul je de hoofdpersoon laten afrekenen met alle vooroordelen die er over stotteraars bestaan!" Esmeralda was helemaal los en sprak als de Niagara watervallen. "De Nederlanders zullen getroffen worden door je stijl van schrijven en zich massaal gaan interesseren voor het werk van de StotterFonds!" ging zij enthousiast verder. "Subsidies stromen binnen en er zal eindelijk genoeg geld zijn voor gedegen nationaal èn internationaal onderzoek! Het aantal proefschriften waarmee afgestudeerden promoveren is niet te tellen!"
Ik ging helemaal op in haar verhaal en hing aan Esmeralda's lippen. "Je zult ook internationaal in aanzien stijgen en vele prijzen winnen!" hijgde de waarzegster en kneep nog eens wat harder in mijn handen. "Maar," bracht ik uit, "is er ook een remedie gevonden tegen stotteren? Een medicijn bijvoorbeeld?"
Esmeralda's woordenvloed stopte. Ze keek mij plotseling ernstig aan.
"Nee," sprak zij op bezwerende toon, "dat medicijn moet een ieder voor zichzelf vinden." Ik keek haar in verwarring aan. De waarzegster boog zich naar mij toe. Het licht van de glazen bol wierp een spookachtige schaduw over haar gezicht en haar ogen fonkelden.
"Nee," herhaalde ze, "over 10 jaar zullen er nog steeds stotteraars bestaan omdat zij gewend zijn geraakt aan hun slachtofferrol. Maar door jouw boeken zullen zij een heel nieuw inzicht krijgen! Wat zij daarmee doen hangt van henzelf af. Maar jij zult een revolutie veroorzaken!"
Zij liet eindelijk mijn handen los. Ik plofte achterover in mijn stoel en kon even geen woord uitbrengen. Ik werd hier als een soort Redder der Stotteraars neergezet - het idee alleen al!!
Esmeralda glimlachte en liet me even bekomen.

Nog steeds diep onder de indruk liet ik mij door haar naar buiten leiden. De kermis leek niet te bestaan. Ik wendde mij tot Esmeralda. Weer keek zij mij aan met een blik alsof wij alleen wisten wat voor groots er stond te gebeuren. "Een ieder heeft het in zich zijn eigen redder te zijn. Slechts enkelen hebben de kracht de redder van velen te worden. Je zult het zien!" waren haar laatste bemoedigende woorden terwijl ze mij in de arm kneep.
Beduusd liep ik het kermisterrein verder op. Nog eenmaal draaide ik mij om. De tent was even plotseling verdwenen als hoe die was opgedoemd. Ik liep in verwarring terug. Er stond nu een popcornkar op de plaats waar ik net afscheid had genomen van Esmeralda. Plots voelde ik onder mijn schoen iets hards en zag een oorring van haar op de grond liggen.
Ik raapte hem op, als eeuwige herinnering aan een bizarre ontmoeting.

Corine Verdonk
webredacteur