Nieuwe schoenen
-
Auteur:
Ik ging een keer schoenen kopen. Het ging zo:
”Goedemorgen, kan ik je helpen?”
Ik vond het al een hele opgave om zelf af te reizen naar de schoenenwinkel, laat staan om te midden van een drukke winkel een gesprek aan te gaan met de verkoopster. Helaas kon ik zelf het juiste paar niet vinden dus ik móest wel. Aarzelend begon ik. ”Eh, g-g-g-g-goede…”
De hand schudden met mijzelf
-
Auteur:
Al sinds mijn zesde stotter ik. Als kind schaamde ik mij. Ik wilde graag net zo zijn als alle andere kinderen. Jarenlang heb ik aan mezelf getwijfeld. Hebben mensen wel geduld om te luisteren naar iemand zoals ik?
Als kind heb ik logopedie gehad. We gingen van de ene naar de andere logopedist. Maar ik had trucjes ontwikkeld waardoor ik snel klaar was met de behandeling, want: ze kon het wel, ze kende de trucjes om niet te stotteren. Rond mijn 17e ben ik uit mijzelf opzoek gegaan naar een logopediste. Door mijn laatste logopediste heb ik geleerd waar mijn stotters vandaan komen. Ik heb vele trucjes geleerd om mijn stotteren te minderen, maar de twijfel en schaamte waren nog niet weg.
Het ‘Monster-experiment’
-
Auteur:
I know in time they will recover. But we certainly made an impression on them.
Mary Tudor in een brief aan Wendel Johnson
1940
Het probleem van het stotteren
In de eeuwenlange zoektocht naar een oorzaak voor stotteren, zoals ik deze heb beschreven in mijn masterthesis (‘Het probleem van het stotteren’, zie website), zijn er verschillende theorieën en therapieën getest die ons nu de haren ten berge doen rijzen. Een voorbeeld is de Pruisische chirurg J.F. Dieffenbach, die in de 19e eeuw het stotteren probeerde te behandelen door een incisie te maken in de tongwortel, met veelal rampzalige gevolgen voor de patiënt (Bobrick, 2015).
.png)
