Niet geplande paden leveren de mooiste vergezichten
‘De binnenkant van de vrucht zijn mijn emoties en gedachten. Hoe meer ik stotter, hoe dikker de schil wordt, dus hoe minder ik mijn gevoelens laat zien’.
Op een maandagavond druppelden ze binnen. Mobiele telefoon nog aan het oor of wat gespannen om zich heen kijkend. Vier strak geklede meiden en vijf jongens met hun spijkerbroek nonchalant op de heupen. Het was de eerste bijeenkomst van de ‘jongerenstottergroep’. Het thema van deze avond was: ‘elkaar en elkaars stotteren leren kennen’. Ook konden de jongeren aangeven wat ze verwachtten en wensten van en in de groep.
Ik had leuke oefeningen verzameld om hier op een ontspannen manier mee om te gaan. Na een wat aarzelend begin voelde iedereen zich vrij om zijn of haar zegje te doen. Ik liep even naar de koelkast in een andere ruimte om een nieuwe fles cola te halen. Toen ik terug kwam zag ik mobiele telefoons waarin msn-adressen opgeslagen werden. Mij werd om pen en papier gevraagd door een meisje dat haar telefoon niet mee had genomen zodat ze de adressen ook kon noteren. Ook werd er in de groep gevraagd wie er zin had vanavond nog even de stad in te gaan. Er werd druk gediscussieerd over de leukste kroeg.
Na vijf minuten vroeg ik voorzichtig of we weer verder konden gaan met het programma. Licht verstoorde blikken kwamen mijn kant op. Ik wist even niet of ik mijn programma af zou maken of dat ik het gesprek voort zou laten duren. Ik heb de groep zelf laten kiezen en ze wilden ‘nog even praten’ en dan ‘weer verder met de oefeningen’.
Toen de groep luidruchtig vertrokken was dacht ik na over de volgende bijeenkomst.
Ik voelde me als een moeder die een geweldige vliegreis voor het gezin gepland heeft. Haar puberzoon besluit om met zijn vrienden op stap te gaan.
Zou ik de Spanje-reis nog aantrekkelijker maken of toch maar helpen met het inpakken van de rugzak voor Terschelling?
Ik besloot samen met de stottergroep hun koers te varen terwijl ik ze onderweg soms wees op de richtingen die ook nog gekozen konden worden. Het werd een hele leuke reis! Tijdens een bijeenkomst kreeg de groep de opdracht zijn/haar stotteren te tekenen. De stoerste jongen van de groep tekende een bijna onzichtbaar puntje. ‘Dit is wat ik in mijn keel voel’ verklaarde hij terwijl hij breeduit ging staan ‘en het heeft grote gevolgen’. Het meest teruggetrokken meisje tekende een grote vrucht en gaf een filosofische uiteenzetting. ‘De binnenkant van de vrucht zijn mijn emoties en gedachten. Hoe meer ik stotter, hoe dikker de schil wordt, dus hoe minder ik mijn gevoelens laat zien’.
De jongeren blijven mij en elkaar verrassen met nieuwe inzichten. Ik heb geleerd dat niet geplande paden vaak de mooiste vergezichten opleveren.
Ilanda de Dood