Paul zit in de brugklas. Heeft flink gestotterd, maar krijgt er, met vallen en opstaan, steeds meer grip op. Hij komt mijn behandelkamer binnen en zegt voordat hij gaat zitten op quasi-ernstige toon: 'Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws'. Ik raad lachend: ‘Het goede nieuws is dat je geen last meer hebt van het stotteren en het slechte nieuws is dat je nu nooit meer komt?.’ ‘Nee… het goede nieuws is dat ik Flip ben,’ zegt hij serieus. ‘En als ik Flip ben, stotter ik niet. Of nee…ik zeg meestal “Flip heeft een lichte handicap.”’ Ik vraag, nu serieuzer: ‘Vertel eens meer over Flip’ en kijk met een schuin oog naar mijn derdejaars logopediestagiaire: wat zou zij hiervan denken? Identiteitscrisis? Gespleten persoonlijkheid? En waarom gaat Wilma daar zo in mee...? 

Paul legt uit: ‘Op school vroeg iemand: “Jij heet toch Paul?” En toen zei ik voor de grap: “Nee, ik heet Flip”. Toen ben ik voor de grap even Flip gebleven, waarna een klasgenoot zei dat ik al een half uur niet gestotterd had.’
’Dus nu wil ik dat mijn ouders me voortaan Flip noemen, maar dat weigeren ze’, vervolgt hij zijn verhaal treurig. ‘En dat terwijl Flip heel wat handiger is dan “krant”, vind je ook niet?’
Oh ja... krant... Vorig jaar heeft hij dat een tijdje als geheugensteuntje gebruikt. Paul had met zijn ouders afgesproken, dat elke keer als hij tijdens het oefenen vergat om de geleerde spreektechniek toe te passen, zij ‘krant’ tegen hem zouden zeggen. Dat was een alternatief voor een mep met de krant (geheel onschuldig, ik zal u de verdere uitleg besparen). Dat werkte naar ieders tevredenheid, tot zijn vader het een keer van een overvolle tribune schreeuwde toen Paul tijdens een honkbaldemonstratie iets stond uit te leggen. We hadden er erg om gelachen.
‘Als hij voortaan “Flip” roept, dan valt het voor anderen tenminste niet zo op’ legt Paul verder uit.
En… Flip werkt echt. Ik hoor het en zijn ouders horen het ook. Ze herinneren hem er nu soms aan. Ze vragen hem: ‘Waar is Flip gebleven?’ En soms lukt het dan om weer als Flip te gaan spreken.
‘Oh ja, Flip werkt trouwens niet als ik tegen meer dan vier personen spreek,’ meldt Paul nog. Dus of ik alsjeblieft nog wel even door wil gaan met de stottertherapie. Natuurlijk, doe ik graag. En met Flip erbij is dat extra leuk.
Mijn stagiaire haalt opgelucht adem.
‘Hee, en wat was nou dat slechte nieuws?’, vraag ik. ‘Het slechte nieuws is, dat ik verder geen goed nieuws meer heb’ lacht Paul.

Wilma Schipper, webredacteur en logopedist/stottertherapeut in Hoorn
juni 2007