Laatst las ik over een bijzonder spel, simpelweg ‘het spel’ genoemd. Als je dit spel speelt, heb je het meteen verloren. Je wint ‘het spel’ namelijk zolang je er niet aan denkt. Zodra iemand je erover vertelt, heb je verloren. Er wordt verder niet bij verteld of je ook meerdere spelletjes kunt spelen en wanneer die dan starten (zodra je er niet meer aan denkt?). De ultieme winnaar zal er nooit iets over horen, ik zal nog vele malen verliezen. En tja, het spijt me, jullie hebben allemaal verloren.
Zo kan stotteren ook voelen.

Van de week was ik lekker tegen een vriend van me aan het praten, en ik kan kleppen hoor, het is een van mijn grootste hobby's (en dat wil toch wat zeggen, vind ik). Zegt ‘ie halverwege het gesprek tegen me “joh, je hebt al de hele tijd niet gestotterd!”. O ja, helemaal vergeten… ik stotter.

Soms ervaar ik zo’n geweldige periode. Een half uurtje, een paar uur, soms een halve dag. Dan ben ik even geen stotteraar, dan ben ik even een vloeiend sprekende persoon. Maar helaas, ik realiseer me pas dat ik aan het winnen was als iets of iemand me eraan herinnert dat ik kan verliezen. Met stotteren kun je echter ook ‘winnen’ als je er wel aan denkt. Je doorbreekt je verwachting dat je gaat stotteren, en dan kun je niet meer zeggen dat je echt een stotteraar bent. Je stottert alleen af en toe. Als er helemaal geen spel is, wat valt er dan te verliezen? 

Marjolein
juli 2009