Stotteren is een raar fenomeen. Je wilt praten maar je kunt het niet of je voelt blokkades. Je weet wat je wilt zeggen maar het komt er niet uit. Hele volkstammen hebben zich met dit probleem bezig gehouden. Van middenriftherapie tot praten met adem. Ik heb laatst nog een boek in handen gehad dat beweert dat als de anus ontspant, je vloeiender praat. Ja, ja, het staat zelfs in de inhoudsopgave: Oefening 2 Ontspan uw anus!

Natuurlijk is het leuk dat een aantal mensen zijn brood kan verdienen met dit probleem. Maar voor mij is het wel duidelijk: van stotteren kan ik niet afkomen. Hoe vervelend dit ook is, het is mijn handicap. Soms gaat het beter en soms gaat het minder. Wat wel belangrijk is, is dat ik zelfvertrouwen heb en dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want stotteren maakt een moeilijke situatie alleen maar moeilijker.  

Ik vind het bijvoorbeeld moeilijk om in een groep te spreken. Dan stotter ik veel. Ik heb ontdekt dat als ik het stotteren wegdenk, deze situatie nog steeds moeilijk voor mij is. Teveel ogen op me gericht maakt me verlegen. Als ik niet zou stotteren, kan ik nog steeds niet snel uit mijn woorden komen in een groep en zoek ik nog steeds naar woorden. Net zoals bij het stotteren, maar dan zonder stotteren, zeg maar!

Ik heb ontdekt dat mijn probleem niet alleen het stotteren is. Maar ook zelfvertrouwen en acceptatie in situaties die ik moeilijk vind. Het stotteren maskeerde deze dingen een lange tijd. Waarschijnlijk stotter ik minder in lastige situaties als ik meer accepteer en benoem dat ik die situatie lastig vind. En zal ik door het accepteren van deze angst ook minder gaan stotteren. Helemaal niet stotteren lukt niet en hoeft ook niet, omdat ik nu eenmaal een stotteraar ben. Maar hoe meer ik mezelf vertrouw en accepteer, hoe minder ik stotter of hoe minder moeite ik met mijn stotteren heb. Daar kan geen anti-stottertechniek tegen op!

Deborah van der Velde