Al sinds mijn zesde stotter ik. Als kind schaamde ik mij. Ik wilde graag net zo zijn als alle andere kinderen. Jarenlang heb ik aan mezelf getwijfeld. Hebben mensen wel geduld om te luisteren naar iemand zoals ik?
Als kind heb ik logopedie gehad. We gingen van de ene naar de andere logopedist. Maar ik had trucjes ontwikkeld waardoor ik snel klaar was met de behandeling, want: ze kon het wel, ze kende de trucjes om niet te stotteren. Rond mijn 17^e ben ik uit mijzelf opzoek gegaan naar een logopediste. Door mijn laatste logopediste heb ik geleerd waar mijn stotters vandaan komen. Ik heb vele trucjes geleerd om mijn stotteren te minderen, maar de twijfel en schaamte waren nog niet weg.

Vaak heb ik gedacht dat ik geen baan kon krijgen. Sollicitatiegesprekken waren een regelrechte ramp. Mijn stotters werden erger en ik merkte dat soms de aandacht van de ander verslapte. Hierdoor zakte mijn motivatie om te zoeken naar een bijbaantje. Uiteindelijk ben ik op een goede plek terechtgekomen waar ik mezelf kan zijn. Hierdoor ben ik mijn gestotter meer gaan accepteren.

Ik heb ook een tijd op een dagbesteding stage gelopen bij mensen met een verstandelijke beperking, waar ik bepaalde opmerkingen heb gehoord. Zoals: ‘ga eens even normaal praten’ of ‘waarom kun je niet normaal praten’. Ik weet dat ze het niet zo bedoeld hebben, maar het raakte mij wel. Al snel merkte ik ook dat mijn gestotter erger werd. Pas toen ik klaar was met de stage kon ik weer aan mezelf werken.

Ik heb slechte dagen maar ook slechte weken. Slechte dagen zijn niet zo erg maar slechte weken zorgen voor onzekerheid. Niet heel lang geleden werd er in een klas gevraagd om mijn naam. Ik kon niet verder komen dan de eerste letter. Voor het eerst in jaren bleef ik hangen. Nadat de les voorbij was heb ik mij eerst even teruggetrokken. Voor het eerst heb ik gehuild omdat ik mijn naam niet kon uitspreken. Soms was ik wel verdrietig als ik mijn naam met moeite eruit kreeg maar nu kreeg ik het niet voor elkaar. Nu bleef ik hangen en kwam ik niet verder. Na jaren steeds meer zelfvertrouwen krijgen, leek het alsof ik een terugval had. Thuis heb ik het canvas met mijn gedicht over stotteren, dat ik een paar jaar terug heb geschreven, omgedraaid. Pas als ik mijn stotter weer de hand schud draai ik het canvas terug. Langzaamaan komt die dag dichterbij.

Helemaal van mijn stotteren wil ik niet afkomen. Het is een deel van mij en dat maakt mij uniek. Onzeker ben ik nog wel, dat gaat ook nog niet weg. Maar wat ik tot nu toe bereikt heb, maakt mij trots. Ik heb nog veel dromen die ik wil volbrengen. Drempels die ik over wil. Maar alles gaat op mijn tempo en stapje voor stapje.

May I tell you my name
Mag ik jou mijn naam vertellen? Zonder stotters, haperingen en extra klinkers.
Mag ik jou mijn naam vertellen? Zonder stress, zwetende handen en schaamte.
Mag ik jou mijn naam vertellen? Zonder tranen, angst en trillende handen.
Mag ik jou mijn naam vertellen? Zonder te hoeven oefenen voor ik het uitspreek.
Mag ik jou mijn naam vertellen? Zodat je weet hoe ik heet en ik kan laten zien wie ik ben.
Mag ik jou mijn naam vertellen? Met trots omdat ik een naam heb en die met jou wil delen.
Mag ik jou roepen als ik je nodig heb? Zonder je naam langer te maken dan die is.
Mag ik jou roepen als ik je nodig heb? Zonder te hoeven twijfelen of ik het goed uit kan spreken.
Mag ik jou roepen als ik je nodig heb? Zonder me te schamen omdat ik je naam niet goed uit kan spreken.
Mag ik jou roepen als ik je nodig heb? Zonder te twijfelen of ik je wel of niet zou roepen.
Mag ik jou roepen als ik je nodig heb? In de hoop dat je geen vooroordeel hebt over mijn uitspraak van je naam.
Mag ik jou roepen als ik je nodig heb? Zonder in tranen uit te barsten als ik baal van mijn eigen uitspraak.

Anniko van der Sluis