Onlangs verscheen Gelieve niet te stotteren op onze inclusieve werkvloer, geschreven door Steven de Jong. In zijn boek onderzoekt hij of vacatures ook open staan voor personen die stotteren door tachtig organisaties te mailen: “Namens Stichting Support Stotteren ben ik op zoek naar vacatures die geschikt zijn voor personen die matig tot hevig stotteren. Zou u kunnen aangeven of het voor deze mensen de moeite waard is om te solliciteren op deze functie?”

Ook deelt Steven zijn persoonlijke ervaringen hoe het is om te stotteren en hoe hij dat heeft ervaren in zijn werk.  Naar aanleiding van het boek van Steven en een interview op Radio 1 stelde VVD-Kamerlid Daan de Kort Kamervragen aan de minister en staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. De vragen gaan over Wereldstotterdag en de positie van personen die matig tot hevig stotteren op de arbeidsmarkt.

De webredactie van Stotteren.nl vroeg Steven om advies te geven aan werkgevers op basis van zijn eigen ervaringen en bevindingen van zijn onderzoek.

“Op de cover van het boek staat de ‘woozy face’-emoticon. Apple koppelde ooit de ‘woozy face’-emoticon aan het woord ‘stotteren’. Een gezichtje met gekronkelde lippen, blozend en een dichtgeknepen oog. In mijn boek draai ik dat nu om: zo kijken mensen vaak als ze geconfronteerd worden met mijn stotteren. Vroeger liet ik me daar vaak door uit het veld slaan. Dan probeerde ik die reactie te regisseren, de ander op zijn/haar gemak te stellen, mij bijna te verontschuldigen voor het ongemakkelijke gevoel dat ik bij de ander veroorzaakte. Gevolg: ik ging nog heviger stotteren, nog meer opzien tegen dergelijke reacties, en voelde nog meer de druk om het stotteren ‘te overwinnen’. En op dat ‘overwinnen’ spelen veel commerciële methodes in. Ook veel stottertherapeuten hanteren nog het idee: je kunt de wereld niet veranderen, alleen jezelf. Met dit boek pretendeer ik niet de wereld te kunnen veranderen, maar in mijn poging daartoe werd ik vanbinnen wel rustiger en zelfverzekerder. Ik heb zelf niet meer zo’n probleem met het stotteren, het zijn de anderen die een probleem met mijn stotteren hebben. Ik praat niet gek, zij reageren gek. Dat idee werkt voor mij en zorgt dat ik vrijer in het leven in het werk sta.”

“Het is, mijns inziens, vooral van belang dat werkgevers/recruiters het stotteren niet meteen kwalificeren als een incompetentie. Een ‘eigenschap’ waardoor iemand minder geschikt zou zijn voor een bepaalde functie. Het is gewoon een handicap/beperking die het arbeidsrecht activeert, of in ieder geval het streven naar ‘goed werkgeverschap’. Dus niet meteen een sollicitant ontmoedigen met zinnen als ‘in deze functie moet je veel bellen’. Zeg liever: ‘Heb jij iets van ons nodig in die situaties?’”

“Recruiters die alleen ‘vacatures met kandidaten matchen’, vergeten dat ze ook moeten matchen met wet- en regelgeving, of in ieder geval het streven naar een inclusieve werkplek. In de ideale wereld zegt een werkgever: ‘Stotteren is een handicap. En wij willen een handicapvriendelijke werkgever zijn. Dat moeten wij zelfs van de wetgever. Dat betekent ook dat er in functie gestotterd mag worden. En als dat niet gaat, dat we zoeken naar mogelijkheden om die functie aan te passen. Als klanten/patiënten/burgers daar een probleem van maken, dan spreken wij die mensen daarop aan. Lukken bepaalde taken echt niet, dan zoeken we naar voorzieningen en alternatieven. Maar weet: wij geven jou als werkgever altijd het vertrouwen dat je ook stotterend kunt werken. En dat jij vrij moet zijn om, als je dat zelf wil, om meer per mail te communiceren.’ Kortom, het belangrijkste is een open gesprek hierover. En dat de stotterende werknemer/sollicitant zich niet bezwaard voelt, dat de werkgever handelt conform het VN Verdrag Handicap: de aanpassing is dan niet voor die ene persoon die toevallig stottert, maar voor iedereen die een arbeidsbeperking heeft (en dus per geval een inspanning op maat nodig heeft). Werkgevers moeten hier creatief en welwillend mee omgaan.”

‘Gelieve niet te stotteren op onze inclusieve werkvloer’ (uitgeverij Durden) is verkrijgbaar bij de lokale boekhandel en bij Managementboek.nl. Zowel in paperback als e-book.

Voor (persoonlijke) verhalen van Steven de Jong over stotteren, zie: https://stotterverhalen.stevenschrijft.nl/.