In de verhalen over stotteren wordt vaak de nadruk gelegd op de negatieve kanten van deze spraakafwijking. Maar is het altijd wel zo negatief? Kun je ook een hele andere relatie hebben met je stotteren? Hieronder een liefdesbrief van Rik aan zijn stotteren. Ervaar jij hetzelfde? Of iets totaal anders? Laat het ons weten en deel je verhaal met het StotterFonds! 

Door Rik Mets

Hoi stotteren,

Wij kennen elkaar nu bijna 20 jaar. We zijn samen opgegroeid en hebben hoogte- en dieptepunten meegemaakt. Nu Valentijnsdag in aantocht is, neem ik de pen ter hand en schrijf je deze brief. 
Toen wij elkaar net leerden kennen, vond ik je niet echt interessant. Je was er gewoon en je aanwezigheid accepteerde ik zonder er al te lang bij stil te staan. Dat jouw aanwezigheid anderen irriteerde had ik niet door. Men probeerde ons echter al wel direct te scheiden. Weet je die oude man nog, die mij rijtjes onzinwoorden wilde laten zeggen. Daardoor zou ik van je af komen. Mooi niet! Je was hardnekkig en je bleef.
Later pas kreeg ik door dat jij er was. En niet zomaar af en toe, maar constant achtervolgde je me en zorgde je ervoor dat ik geen tijd had om met anderen in gesprek te komen. Jouw voortdurende aanwezigheid  wierp meer obstakels op dan ze neerhaalde en zorgde voor een isolement waarin emoties geen ruimte kregen geuit te worden. In mijn cocon zat ik, welhaast buitengesloten van sociale contacten en zonder mogelijkheid geluid te geven aan mijn frustraties. Als uitlaatklep ging ik schrijven. Op het papier bestond jij niet. Mijn pen werd niet door jou bestuurd. Enkel daar, op het blanco papier, kon ik jou vergeten en achter mij laten. 
Wederom probeerde men ons te scheiden. Ditmaal echter was het mijn keuze. Jij moest verdwijnen wilde mijn leven nog zin krijgen. Maar jij bleef hardnekkig, je hield je aan mij vast en zat inmiddels zo diep in mijn innerlijk geworteld dat je niet meer weg te krijgen was. Ik vreesde voor een terugkeer naar de wanhoop, verstikt te raken in mijn woordeloze isolement en nooit de uitweg naar het licht te kunnen vinden.
Het tegenovergestelde gebeurde. In de wetenschap dat jij mij niet snel los zou laten, pakte ik jou vast. Aanvankelijk accepteerde ik je aanwezigheid en liet ik je niet meer toe een hindernis voor mij te vormen. Langzaam verdween het isolement, zakten de frustraties en leerde ik je door acceptatie beter kennen. Obstakels veranderden in mogelijkheden, problemen boden kansen.
Naarmate ik je beter leerde kennen, kwamen we dichter tot elkaar. Frustratie veranderde in acceptatie. Vanuit de acceptatie groeide affectie. Een wederzijds verlangen nooit meer gescheiden te worden en samen de uitdagingen in het leven aan te grijpen. 
Nu het bijna Valentijnsdag is, wordt het tijd dat ik het maar eens toegeef. Ik hou van jou, stotteren! Jij hebt mij gevormd tot wie ik nu ben. In moeilijke en mooie tijden was jij er en hielp jij mij erdoorheen. Laat anderen maar gniffelen, fronsen en onze relatie in twijfel trekken. Jij geeft mij het gevoel dat ik speciaal ben en ik zou niet weten wat ik zonder je aan moet. 

Dank je voor alles wat jij voor mij in de afgelopen jaren hebt betekend. Dat we nog maar lang samen mogen zijn en dat onze relatie anderen mag inspireren en motiveren. 

Heel veel liefs,
Rik