Stotteren in Japan
In juli 2018 was het wereldstottercongres in Hiroshima, Japan. Het was het StotterFonds in het groot; verenigingen voor therapeuten en voor mensen die stotteren organiseerden het congres namelijk samen.
De Japanse patiëntenvereniging Genyukai was als medeorganisator duidelijk aanwezig. Ze hebben voor de gelegenheid een aantal ervaringsverhalen over stotteren in Japan vertaald naar het Engels. De mooie verhalen laten aanzienlijke verschillen zien tussen Japan en Nederland.
De Japanse maatschappij is er één waar het individu niet teveel op wil of mag vallen. Het delen van gevoelens zou de harmonie kunnen schaden, dus kan beter niet gedaan worden. In dat licht is het lastig aan het stotteren te werken. Tegelijk is het voor de hand liggend dat mensen die stotteren wat vaker voor de samenleving verborgen worden.
Stotteren, blijvend of te genezen?
Ja, dan sta je daar in de rij voor het loket op het station om een kaartje te kopen om naar je verloofde te gaan. Je maakt je al druk en oefent alvast wat je gaat zeggen. Graag een enkeltje naar DDDDDD, Arnhem. Ik moest naar Doetinchem, maar het werd Arnhem. Daarna zou ik wel verder zien. Bij Arnhem kocht ik soms een kaartje naar Doetinchem, maar vaker reisde ik “zwart” (sorry) omdat ik het woord Doetinchem niet kon uitspreken. Dan ging ik naar mijn verloofde (dat was in die tijd zo) en werd door LLLL.> Lineke opgehaald.
Toen Lineke als hulp in de huishouding voor het eerst bij ons kwam haalde ik haar op van het station. Ik had een half jaar mijn rijbewijs, dus mijn vader vertrouwde de auto mij wel toe. Mijn acht jarige jongere broertje ging mee. In de auto zei hij spontaan:” Peter is de enige van de familie die stottert”. Ik was daar niet blij mee, kunt u begrijpen.
Het verhaal van Rutger
Ik zal een jaar of 10 zijn geweest toen ik aan de beurt was om mijn spreekbeurt voor de klas te houden. Ik hield hem over Tirol, een provincie in Oostenrijk. Eindelijk kon ik vertellen over mijn grote passie. In mijn enthousiasme had ik allerlei folders, plaatjes en souvenirs verzameld. ‘’Hoi allemaal, mijn spreekbeurt gaat over..T…T…TTT’’. Mijn uitzicht was een ijzig stille klas die mij aanstaarde terwijl ik aan het vechten was met die lastige letter. De tijd heb ik uiteindelijk volgemaakt met het laten zien van plaatjes ‘’Dit is de brug van, en hier kun je skiën’’. Korte uitgepufte zinnetjes. Eén meisje had de durf mij een vraag te stellen. Het was mijn eerste serieuze bewuste besef dat het stotteren mijn leven negatief kon beïnvloeden. Ik kreeg een voldoende voor mijn spreekbeurt. Van binnen was ik ontredderd. Ik had het geluk in een fijne klas te zitten maar.. PLAK! De stempel op mijn voorhoofd was al gezet, Rutger de stotteraar.
.png)
