Hier sta ik bij de ‘lantaarn van Demosthenes’ in hartje Athene. Waarom deze zuil zo heet schijnt niet duidelijk te zijn, maar ik realiseerde daar me wel hoe ik gemerkt heb hoe verschillend op (mijn) stotteren werd gereageerd in verschillende landen. Natuurlijk kan ik niet generaliseren, maar kortweg heb ik het zo ervaren: in Engeland (met een stotterende koning en dito adel) is stotteren eigenlijk wel interessant; in de USA en Canada is men zo gewend aan vreemde culturen dat dit er ook makkelijk bij kan. Scandinaviërs blijven absoluut neutraal en vriendelijk. In Duitsland voel ik iets van een ‘prestatiecultuur’; is dat de reden dat ik vaak merk dat de luisteraar soms wat ongemakkelijk wordt?  In Centraal Amerika wordt het snel wat komischer, stotteren heeft ook wel iets belachelijks (dwz je kan er om lachen) en dat gebeurt daar ook; dat moet je niet voelen als uitlachen, maar het lijkt me meer een onbewuste reactie om eigen spanning (als ook van de ander, de PDS) te verminderen.

Lees meer...

Gedachten van een 19-jarige omtrent zijn stotteren.

Stotteren zie ik als een belemmering als het gaat om spreken in het openbaar en het zoeken of onderhouden van contacten. Ik denk vrijwel iedere dag ‘Ik zou steviger in mijn schoenen hebben gestaan en meer kunnen bereiken als ik niet zou stotteren’. Ik durf niet of amper een gesprek te beginnen als ik bijvoorbeeld in de bus zit op weg naar school met mijn klasgenoten.

Lees meer...