De eerste stotteraar
-
Auteur:
Zolang er mensen zijn die kunnen praten, zijn er mensen die stotteren. Eén van de eerste bekende stotteraars was Demosthenes, uit de 4e eeuw v. Chr. Hij stotterde verschrikkelijk, maar leerde het zichzelf af en werd één van de grootste redenaars uit zijn tijd. Maar we kunnen nog veel verder terug in de tijd, naar de allereerste stotteraar uit de geschiedenis. Waarvan bewijs bestaat dat hij heeft bestaan, want er zullen nog veel meer stotteraars geweest zijn waar we gewoonweg niets van weten. De allereerste was Mozes, de Joodse profeet. Voor zijn verhaal gaan we ver terug in de tijd, naar het Egypte van de 13e eeuw voor Christus.
Aron
-
Auteur:
Onze zoon Aron van zeven stottert. Het stotteren zorgt soms voor veel verdriet. Bij ons als ouders, en ook bij Aron zelf. Nooit had ik kunnen denken dat ik een moment zou meemaken waarop ik blij was dat Aron stottert. Het was op een woensdagmiddag. Ik wachtte op Aron bij het schoolhek, samen met andere moeders. Daar kwam hij aangehuppeld, samen met een vriendje. “Mama, mag ik bij Joris spelen vanmiddag?” Samen met het Joris en Aron liep ik naar de moeder van Joris om te overleggen. Joris’ moeder, een aardige vrouw met minstens vijfentwintig kilo overgewicht, knikte. Aron kon komen. “Tot straks,” riepen we en we stapten beiden op onze fiets.
Stotteren
-
Auteur:
Stotteren doe ik eigenlijk al mijn hele leven. Het heeft het behoorlijk beïnvloed. Ik durfde vaak niet te zeggen wat ik nu eigenlijk wilde zeggen. Maar zei dan maar helemaal niks. Dit was behoorlijk frustrerend. En hierdoor heb ik een heel laag zelfbeeld opgebouwd. Ik heb altijd gedacht dat ik er niet toe doe, dat ik niks te zeggen heb, dat mensen mij niet leuk vinden. Dit zijn allemaal gedachten die ik al die jaren heb geloofd, maar dus eigenlijk grote leugens zijn. Maar doordat ik nooit durfde te zeggen wat ik eigenlijk wilde zeggen, heb ik dit altijd in stand gehouden. Ik heb ontdekt in de therapie die ik sinds een half jaar volg, dat ik de stotters ontwijk. Als ik wat moet zeggen, en het lukt niet, dan ga ik zeg maar terug in de zin, en ga dan weer opnieuw beginnen. De zinnen die ik zeg, zeg ik zo snel mogelijk, want dan ben ik er maar vanaf. En als ik wat zeg, en mensen begrijpen niet wat ik zeg, omdat ik het misschien wat onduidelijk zeg, dan vragen ze vaak: ” wat zeg je?” Met als gevolg dat ik het nogmaals moet vertellen. Hier wordt ik erg onzeker van, en jawel, dan gaat het dus helemaal fout. Voor mijn gevoel dan.
.png)
