Het ultieme level van acceptatie
Blijkbaar praat ik in mijn slaap. Dat ik de neiging heb ik om te slaapwandelen, wist ik al jaren, maar sinds kort is iemand erachter gekomen dat ik in mijn slaap nogal eens praat. En al zijn het korte zinnetjes die nergens op slaan, één ding is wel heel frappant: ik stotter zelfs dan!
Deze gewaarwording vond ik zo bijzonder dat ik er veel over ben gaan nadenken en het aan anderen heb voorgelegd. Geen van de door mij bevraagde personen die stotteren konden zeggen of zij het ook deden, maar het bracht wel een levendige discussie op gang. Heeft stotteren namelijk niet voor een groot deel te maken met sociale situaties? Dat je alleen stottert wanneer je weet dat iemand luistert? Niet voor niets stotteren veel mensen niet wanneer ze tegen zichzelf praten of tegen hun huisdier, of wanneer ze zingen of voorlezen. Denk aan de scene in The Kings Speech waarin Bertie een koptelefoon krijgt opgezet en Hamlet moet voorlezen terwijl hij zichzelf niet kan horen spreken. Bij het terugspelen van de plaat blijkt hij vloeiend te hebben gesproken.
Brief aan mijn stotteren
Beste stotter,
We kennen elkaar nu al een hele tijd en hebben zo onze ups en downs. Toen ik je net leerde kennen, vond ik je zeer vervelend. Je maakte mij onzeker en ik wist niet goed wat je met mijn spraak deed. Ook werd ik erg verdrietig van je en als ik niet hoefde te praten, dan deed ik dat ook niet.
Liefdesbrief aan mijn stotteren
In de verhalen over stotteren wordt vaak de nadruk gelegd op de negatieve kanten van deze spraakafwijking. Maar is het altijd wel zo negatief? Kun je ook een hele andere relatie hebben met je stotteren? Hieronder een liefdesbrief van Rik aan zijn stotteren. Ervaar jij hetzelfde? Of iets totaal anders? Laat het ons weten en deel je verhaal met het StotterFonds!