Op deze site staan al veel wetenschappelijke stukjes over diverse medische aspecten van het stotteren, o.a. over farmacotherapie bij dan wel de genetica van stotteren. Nu hebben we een hoofdstuk over de neurologie ervan geschreven, en dat komt uit in een boek: ''Stuttering: Risk Factors, Public Attitudes and Impact on Psychological Well-Being''. Aan het eind staat een hypothese over de mogelijke schakel tussen genetica en neurologie bij stotteren. Het blijft nog een hypothese, maar elk model kan helpen bij de aanscherping van studies over de oorzaken – ook bij stotteren.
En wat heeft de persoon die stottert nu aan al die wetenschap? Zo werkt de wetenschap nu eenmaal: door gerichte experimenten of goed gedocumenteerde trial and error gaan we vooruit; soms (te) langzaam, maar altijd gestaag. Uiteindelijk wordt de therapie daardoor verbeterd.