Hallo ik ben Piet en ik ben 22 jaar oud. Ik wil graag mijn verhaal vertellen over stotteren en hoe ik dit ervaar. Hierbij hoop ik andere mensen te helpen die ook stotteren en te laten zien dat het geen handicap is maar iets wat bij je hoort en waar je mee kunt leven. Vroeger toen ik een jaar of twaalf was stotterde ik. Ik kan het me niet heel goed meer herinneren maar ik ben naar een logopedist gegaan om mij hierbij te helpen. Uiteindelijk stotterde ik niet meer en was ik ervan af tot het sinds een jaar geleden weer langzaam terugkwam. Ik begon steeds meer moeite te krijgen om zonder te stotteren mezelf te verwoorden. Doordat ik wel gewoon wilde praten tegen andere mensen ging ik mijn uiterste best doen om de woorden er zo goed mogelijk uit te krijgen. Steeds meer druk zetten en mijn keelspieren aanspannen. Het werd alleen maar erger en ik kreeg er ook meer last van, ik wilde liever niet dat het opviel bij andere mensen. Ik had het gevoel dat het raar overkwam als ik niet normaal uit mijn woorden kwam.

Een aantal maanden geleden heb ik een ongeluk gehad, ik heb daarbij mijn nek gebroken en ben er uiteindelijk heel erg goed vanaf gekomen. Ik heb veel moeten rusten en toen heb ik lang stil gezeten. Twee maanden lang heb ik weinig gepraat met mensen en ik denk dat mede daardoor ik het nog moeilijker vond om zonder stotters te praten. Het voelde of het steeds meer achteruit ging en zonder dat ik er heel erg bewust van was zat ik er toch heel erg mee. Tot op een dag dat ik een telefoongesprek had waar mijn ouders bij zaten, ik kwam niet goed uit mijn woorden. Ik had erg veel blokkades waar ik de woorden uit mijn mond probeerde te persen en er vielen lange stiltes. Dit ging zo moeizaam dat ze voorstelden om nog eens een bezoekje te doen bij de logopedist. Ik zei hier vrijwel gelijk ja op omdat het niet fijn meer was, ik vond het steeds moeilijker om met mensen te communiceren. Je gaat jezelf trucjes aanleren om te zorgen dat het niet opvalt en je gaat verschillende situaties bedenken om het stotteren te vermijden. Ik wilde heel graag weten wat ik kon doen om hier beter mee om te kunnen gaan. Het was niet te begrijpen waarom het nu opeens weer terugkwam en waarom het bij bepaalde personen meer was dan bij anderen. Of dat ik in de ene situatie nergens last van had maar dat ik in de andere situatie me helemaal niet kan verwoorden. Zo kan ik bijvoorbeeld vreemde mensen zonder problemen aanspreken maar heb ik met mensen die ik af en toe zie meer moeite. Tijdens mijn eerste bezoek bij de logopedist waar ik vroeger ook was geweest heb ik alles uitgelegd. Dit was de eerste keer dat ik echt vertelde wat er precies aan de hand was en hoe ik me voelde als ik moest stotteren. Ik wilde er normaal liever niet over praten en deed net of ik er niet veel last van had. Op dat moment besefte ik pas echt hoe erg ik er mee zat. Een eerste afspraak met de logopedist werd gemaakt, hierbij kreeg ik meer uitleg over wat stotteren nu precies is en wat het inhoudt. Ik merkte dat ik hier nog heel weinig over wist en dat je zeker niet de enige bent. Aan het begin van de therapie was alles nog erg wennen. Het eerste wat ik leerde was om te durven stotteren. Je hoeft niet bang te zijn als je stottert, het is iets wat bij je hoort. Mijn gedachtes waren vooral dat mensen je raar aan kijken, dat ze zouden denken, waarom is hij steeds stil in een zin? In kleine stapjes begon ik te leren om te durven stotteren en om er vooruit te komen. Dit was aan het begin heel moeilijk, sommige vrienden die weten natuurlijk dat ik af en toe al wat moeite had met praten en dat ik soms stilviel maar dat waren ze gewend. Nu moest ik aan die personen vertellen dat ik stotter, iets waar ik het nog nooit over had gehad, met niemand. Ik ben begonnen om dit te vertellen tegen familie en beste vrienden, dit was lastig aan het begin omdat er toen nog steeds een schaamte heerste, ik wilde er liever niet over praten. Toch heb ik de stap genomen en alle moed bij elkaar geraapt om erover te gaan praten, langzaam heb ik het tegen meerdere mensen verteld en dat voelde nadat ik het vertelde tegen iemand elke keer weer goed. Aan het begin had ik nooit gedacht dat ik het met een vreemd iemand ooit over stotteren zou hebben, nu zou ik hier veel makkelijker mee kunnen praten. Wat ik heel erg lastig vond was om het onderwerp aan te snijden, stotteren is iets waar je normaal gesproken niet over praat met mensen. Om er zomaar over te beginnen voelde ook heel gek. Ik probeerde steeds een goed moment uit te kiezen om er iets over te vertellen. Soms was dit heel lastig omdat het dat plots uit het niets komt, achteraf was het altijd fijn om verteld te hebben en merkte ik dat als je de eerste stap durft te zetten het een volgende keer veel makkelijker wordt om het nogmaals te doen. Tijdens de therapie was een onderdeel van het durven stotteren om nep stotters te maken. Dit is heel erg gek omdat je woorden langer gaat maken of woorden vasthoudt waardoor het even stil valt. Hiermee kun je wel goed voelen wat voor spanning er precies is in je keelspieren. Dit was eng aan het begin maar ging steeds beter naarmate ik het meer ging doen. Door te oefenen met mensen en nep stotters te maken leerde ik ook om te durven stotteren. Bij iedereen waar ik dit heb gedaan, die pakte dit heel goed op. Sommige waren heel erg geïnteresseerd en anderen leefde zich heel erg in en toonde respect voor wat ik deed en hoe ik er mee om ging. Daardoor heb ik veel meer zelf vertrouwen gekregen en ben ik bewuster geworden dat je niet bang hoeft te zijn om te stotteren. Er waren ook mensen waaraan ik het vertelde die zelf ook dingen wisten over stotteren. Dit had ik nooit verwacht, voor mijn gevoel was stotteren gewoon een woord maar toch wisten anderen er meer over dan ik had verwacht. Zo vertelde iemand bijvoorbeeld dat er schijnbaar een land is waar ze het woord stotteren niet kennen omdat er niemand in dit land stottert. Er was zelfs iemand in mijn vriendenkring die onderzoek had gedaan naar een methode die door logopedisten gebruikt kan worden om de stembanden losser te maken. Door erover te praten ontdek je nieuwe dingen en gaat er een wereld voor je open. Na de nep stotters die ik veel heb geoefend met verschillende mensen was het tijd om ook met de echte stotters aan de gang te gaan. Het idee is dat ik deze goed opvang als ik merk dat er een stotter aan komt. Dan moet ik de stotter soepel laten verlopen, het woord langer maken of even vasthouden waardoor er absoluut geen druk wordt gezet. Doordat ik druk zette in mijn keel en al mijn spieren aanspande werd het eigenlijk alleen maar erger en kwam ik in een vicieuze cirkel terecht. Het opvangen van de stotters bij de mensen die weten dat ik stotter ging redelijk snel goed. Naarmate ik meer oefende was het ook een minder grote uitdaging om met deze mensen te oefenen. Een nieuwe uitdaging was om met mensen te oefenen die ik weer zag na een lange tijd en die ik in de tussen tijd niet had gesproken. Eerst had ik het idee dat het raar was als ik ineens even stop in mijn zin of een letter langer maak. Normaal praat je toch niet zo tegen iemand? Wat zal die persoon wel niet denken? Dit maakt helemaal niet uit wat die persoon denkt, het gaat erom dat ik goed uit mijn woorden kom en dat ik de spreektechniek kan gebruiken die goed voor mij werkt. Als iemand echt raar op kijkt of zich afvraagt waarom ik zo praat dan kan die persoon dit gewoon vragen natuurlijk. Mocht ik iemand wat langer spreken dan vind ik het zelf soms fijn om te vertellen dat ik stotter en dat ik deze techniek gebruik om de stotters op te vangen. Het feit om erover te praten was een grote stap voor mij maar nadat ik dit langzaam ben gaan proberen werd die drempel steeds lager en werd het normaal om te stotteren. Doordat ik nu weet wat ik moet doen bij een stotter merk ik dat het verloop van een gesprek ook een stuk beter gaat. Als er voorheen een stotter kwam in een gesprek dan werden het alleen maar meer stotters en bleef ik moeite hebben met praten. Als ik nu een stotter los kan maken en deze goed opvang dan voelt dat fijn en is er weinig spanning. Hierdoor merk ik dat er in het verloop van een gesprek ook veel minder stotters komen. Door bewust te blijven om de spreektechniek te gebruiken en niet te snel willen praten kan ik vlekkeloos een gesprek voeren. Ik merk dat ik nu een stuk beter in mijn vel zit omdat ik weet wat ik kan doen als ik een stotter voel aankomen. Onzeker voelen hoeft niet meer, ik begrijp nu dat er soms spanningen zijn waar ik het moeilijker vind om vloeiend te praten, dit is niet erg want in welke situatie dan ook, ik kan me altijd verwoorden