Een aantal jaar geleden was ik met het studentenorkest waar ik bij speel op tournee naar Spanje. We hadden met de hele groep een Catalaanse kerk bekeken, en liepen net weer naar buiten. Mijn zonnebril had ik nog in mijn hand – een zonnebril met het logo van orkest erop, die diezelfde dag was uitgedeeld. Op het moment dat we naar buiten liepen viel me een herstellend wondje - met korstje al – op de enkel van een orkestgenoot op. Ik wilde haar vragen hoe dat daar gekomen was.

“Ik zie dat je een kkkkk….. een kkk…… “

Verder ben ik nooit gekomen. Ze had me welwillend aangekeken, maar nu was haar aandacht, net als de mijne, afgeleid geraakt. Terwijl ik mijn best gedaan had het woord “korstje” mijn mond uit te forceren, was een deel van de spierspanning in mijn hand gaan zitten. De hand die, jawel, mijn zonnebril nog vasthield. Ik had zo hard geknepen dat de bril ‘krak’ had gezegd, en een van de poten losgekomen was van de rest van het montuur. Het meisje dat ik naar haar korstje had willen vragen keek me enigszins verschrikt aan. Zij had in de gaten wat er gebeurd was, maar de rest van de groep niet. Die zagen alleen dat mijn zonnebril stuk was, en zeiden één voor één plagend: “Jasper! Heb je nú al je zonnebril kapotgemaakt? Slecht hoor.” Ik kon er geen humor in zien. Totaal niet. Ik wilde liever door de grond zakken.

Het probleem in deze situatie was niet per se dat ik gestotterd had. Ik vond het ook niet heel erg dat de zonnebril stuk was; het ding kostte immers maar twee of drie euro, en ik had heel snel een nieuwe. Het probleem was dat ik nadat ik gestotterd had totaal geen raad wist met de situatie. Ik kon toch niet zeggen: “Ja hallo, stop eens met me plagen. Zoiets gebeurt me nu eenmaal. Af en toe moet ik woorden mijn mond uit forceren en dan gaan er weleens dingen kapot. Moet je zien als collateral damage. Big deal!” Ik vond het namelijk wél een big deal. Ik vond het erg dat ik niet net zo kon praten als ieder ander en ik vond het ook niet normaal dat ik bij zoiets onbenulligs als praten dingen stuk moest maken.

Ik heb de rest van de tournee mijn best gedaan te doen alsof dit voorval nooit had plaatsgevonden.

Hoewel ik nog steeds kleine blokkades heb, kan ik inmiddels tot mijn grote vreugde melden dat het soort blokkades in mijn spraak zoals ik hierboven beschreef tot het verleden behoren. Na een aantal therapieën bij de Broca Brothers ben ik tot de realisatie gekomen dat spreken helemaal niet moeilijk hoeft te zijn. Als ik alleen ben ging het spreken immers altijd al bijna vloeiend. Die vloeiende spraak wordt alleen gemaskeerd op het moment dat er anderen in de buurt zijn en ik het idee had dat ik heel erg mijn best moest doen. Ik heb gemerkt dat de oplossing van mijn stotteren ligt in me niet zoveel druk maken om wat anderen van mij of mijn stotteren zouden kunnen denken. Dat was voor mij een groot deel van de oorzaken van de blokkades, samen met de gedachte dat praten een ingewikkeld gedoe is dat heel veel moeite moet kosten. Het loslaten van dat gevecht tegen stotteren heeft me paradoxaal genoeg naar overwinningen geleid!   
Jasper