Demosthenes

Demosthenes

alles voor en over personen die stotteren

Ga naar de website

NVST

NVST

alles voor en over stottertherapeuten

Ga naar de website

Gedachten van een 19-jarige omtrent zijn stotteren.

Edwin2Stotteren zie ik als een belemmering als het gaat om spreken in het openbaar en het zoeken of onderhouden van contacten. Ik denk vrijwel iedere dag ‘Ik zou steviger in mijn schoenen hebben gestaan en meer kunnen bereiken als ik niet zou stotteren’. Ik durf niet of amper een gesprek te beginnen als ik bijvoorbeeld in de bus zit op weg naar school met mijn klasgenoten.

Meestal beginnen zij een gesprek en reageer ik dan op hun opmerkingen of verhalen. Maar op één of andere manier geven zij mij het gevoel dat ik er niet echt bij hoor. Zo van, ze kijken wel naar me maar zien me niet staan. Daardoor krijg ik het gevoel dat ik een buitenstaander ben. Mijn klasgenoten weten dat ik stotter. Daarom denk ik dat ze niet zoveel tegen mij zeggen of snel iets aan mij zullen vragen omdat ze anders bang zijn dat ik niet uit mijn woorden kan komen en ze dan niet weten waar ze het moeten zoeken (vanuit mijn perspectief dan). Ik denk ook vaak dat mensen mij dommer inschatten dan dat ik werkelijk ben. Dit omdat ik niet durf te antwoorden als de docent in het algemeen een vraag stelt en ik het antwoord daarop weet. Of dat mensen mij raar vinden praten. Ik kan het ook niet hebben als vreemde mensen zien dat ik stotter (ik schaam mij namelijk voor mijn stotteren vooral tegenover vreemde mensen die ik niet ken). Dan ben ik namelijk bang dat zij mij zwak of raar vinden en niet weten waar ze moeten kijken als ze zien dat ik stotter. In het hele leven kom je in aanraking met mensen. Daarom loop ik zo vaak tegen het stotteren aan.

Edwin (19 jaar)

 

Aanmelden nieuwsbrief

Sponsors en partners

DTFonds
DTFonds
Cultuur Fonds
Demosthenes
NVST
InternetDiensten Nederland