Ik voel mij vrij.......
Een ervaringsverhaal door Charlotte Meynen
Op mijn 18e realiseerde ik mij dat ik vanwege mijn wensrichting, werken in een communicatief beroep, toch echt serieus aan het stotteren moest gaan werken. Zodoende kwam ik bij de Hausdörfertherapie terecht en het was een begin van mijn reis naar meer rust in en met mijn spreken. Wat mij destijds raakte was de poster “Famous people who stutter” met o.a. Marilyn Monroe en Winston Churchill. Dat heeft mij aan het denken gezet: als zij ondanks het stotteren zover zijn gekomen, dan moet het mij ook kunnen lukken.
Deze poster heeft lange tijd in mijn kamer gehangen en was een steun als het even niet meezat. Ik heb nog een lange –en praktische onhaalbare - weg te gaan eer ik in de buurt kom van de successen van deze beroemdheden. Echter, ik heb wel de rust gevonden en acceptatie die nodig is om mijn leven niet te laten beïnvloeden door het stotteren.
Rond mijn 25e begon ik als arbeidsbemiddelaar bij het Arbeidsbureau (later CWI en nu het UWV) te werken en in deze functie voerde ik vele telefonische en persoonlijke gesprekken met cliënten en werkgevers, en ondanks het stotteren ging mij dit moeiteloos af. Soms denk ik ook wel dat het ontwapenend was: inschrijven voor een WW-uitkering is geen feest, door velen wordt het als een afgang ervaren. Om dan door een meisje te worden geholpen dat ook niet perfect was, dat werkte soms ontspannend, mensen werden vaak meer zichzelf. Bij mij hoefde ze zich niet groot te houden.
Gedurende mijn werk heb ik een aantal keer een persoonlijke training/coaching mogen volgen. Ik vond dit een voorrecht, persoonlijke ontwikkeling en jezelf zo nu en dan een spiegel voor houden dat is heel vormend. Al die keren was het wel teleurstellend dat het stotteren veel –en in mijn ogen verkeerd soort - aandacht kreeg. De trainer/coach vond het altijd weer bijzonder boeiend en ik kreeg allerlei analyses waarin ik mij niet kon vinden. Daarnaast had de trainer/coach altijd weer de drive dat hij/zij mij wel kon helpen om van dat stotteren af te komen. Nu, velen jaren later kan ik zeggen dat de verschillende soorten trainingen mij wel sterker hebben gemaakt, waardoor ik meer rust en acceptatie in het spreken kreeg.
Tijdens de eerste persoonlijke training die ik volgde, bekroop bij mij al snel het gevoel: “dit wil ik ook en ik zou het ook kunnen!”. Na een verhuizing naar Londen waar ik niet in de gelegenheid was om te werken, maar wel om een opleiding te volgen, trok ik de stoute schoenen aan en ik begon met een opleiding Life Coaching. Ik genoot van de opleiding en het werk wat daaruit voortvloeide. Nu enige jaren later en terug in Nederland wil ik graag de opgedane ervaringen in zetten voor Life en –loopbaancoaching voor mensen die stotteren. Ik ben ervan overtuigd dat vele stotteraars tegen dezelfde vooroordelen aanlopen en zich onbegrepen voelen, hoe aardig het meestal ook bedoeld is. Mijn intentie is niet om iemand van het stotteren af te helpen, maar de ervaring is wel dat als iemand beter in zijn vel zit, hij/zij ook minder stottert.
Het is fantastisch te zien hoeveel veerkracht en zelfvertrouwen mensen hebben als zij zichzelf beter leren kennen én accepteren. Daarnaast is het coachingstraject voor mij elke keer een soort reis zonder dat de uitkomst vast ligt en ik leer vaak net zoveel als diegene die bij mij in traject zit. Het stotteren maakt nog steeds deel uit van mijn leven, maar ik voel mij vrij.......
Charlotte Meynen