Lieve allemaal,

Zoals enkelen mij voorgingen op deze site vertel ook ik graag mijn ervaringsverhaal over mijn stotteren aan jullie. Maar eerst stel ik mijzelf even voor. Ik ben Pieter, 22 jaar, woonachtig in het mooie West-Friesland samen met mijn ouders en zus, en sta midden in het leven. In mijn dagelijkse leven studeer ik met ontzettend veel plezier en passie scheikunde. Inmiddels ben ik halverwege mijn master. Naast studeren heb ik een bijbaan voor één dag per week, voetbal en fitness ik graag en doe ik vrijwilligerswerk voor zowel mijn studievereniging als voor de voetbalvereniging.

Enkele jaren nadat ik kon spreken, zo rond mijn achtste levensjaar, begon ik plots met stotteren. Het feit dat ik opeens niet meer vloeiend sprak, ervaarde ik niet als vervelend; spreekbeurten of boekbesprekingen deed ik allemaal zonder daar tegenop te zien. Toch begon ik toen ik ongeveer negen jaar was met logopedie, omdat ik het alsnog wel fijn zou vinden om weer volledig vloeiend te spreken. Destijds heb ik voorgelezen met spreektechnieken wat mij meer controle en daardoor meer vertrouwen gaf over mijn spraak. Daarnaast ben ik er bewust van geworden dat het belangrijkste is om je publiek te boeien en je verhaal enthousiast te vertellen. Dat je soms stottert is dan van ondergeschikt belang. Toen ik naar de middelbare school ging vond ik dat ik meer dan voldoende controle had over mijn spraak en beëindigde ik de logopedie.

Zes jaar later, vlak nadat ik mijn middelbare schoolexamens had afgerond, begon ik weer met spraakondersteuning. Dit keer niet bij een logopedist, maar bij een stottertherapeut. Nu ik hieraan terugdenk, denk ik dat de reden om weer te beginnen een stukje onzekerheid was. Er stonden me namelijk nogal een aantal veranderingen te wachten met het studeren aan de universiteit in plaats van naar de middelbare school gaan. Verder twijfelde ik of ik het wel echt zou leuk zo vinden als ik aanvankelijk dacht en of ik het niveau wel aan zou kunnen, gedachten die later volledig onterecht bleken te zijn: ik vind mijn studie heel erg leuk en het gaat harstikke goed.

Met mijn stottertherapeut vond ik het fijn om te spreken over mijn stotteren, dus dat hebben we dan ook veel gedaan naast het oefenen van spreektechnieken. Deze gesprekken hebben er voor een heel groot deel voor gezorgd dat ik mijn stotteren nu volledig accepteer en dat ik het definitief een plaatsje heb kunnen geven. Dit is iets wat ik iedereen toewens. Stotteren is zo'n klein ding wanneer je het zelf helemaal kunt accepteren. Dat gevoel is echt onwijs goed en bevredigend. Inmiddels een ruime maand geleden hebben mijn stottertherapeut en ik besloten om de therapie te beëindigen, omdat ik mijn stotteren nu accepteer en omdat ik nu weer maximale controle heb over mijn spraak.

In de laatste afspraak bij mijn stottertherapeut hebben we mijn aandeel in een wel heel bijzonder gesprek doorgenomen en geoefend. Samen met nog een aantal anderen had ik namelijk een gesprek met Koning Willem-Alexander en Koningin Máxima over het beleid op alcohol en drugs in de regio waar ik woon.

Dit gesprek duurde ongeveer een halfuur waarin ik enkele minuten aan het woord was. Net zoals in veel gevallen waarin ik spreek, stotterde ik nu ook, maar vond ik het helemaal niet erg. Iedereen heeft tenslotte iets en in mijn geval is het dat ik stotter. Toen ik stotterde keek ik ook even naar Koning Willem-Alexander, hij glimlachte vriendelijk waarna ik mijn zin rustig afmaakte. Je kunt dit gesprek natuurlijk zien als 'laatste grote test', maar ik zie het liever als een prachtige afsluiting van een periode van stottertherapie waarin ik veel geleerd heb over mezelf en over stotteren. Het was de kroon op mijn stottercarrière.

Pieter Laan