Eigenlijk heb ik mijn hele leven proberen weg te lopen voor het feit dat ik stotter. Zin in logopedie had ik als tiener echt niet. En als ik daar al zat, was dat vooral omdat mijn ouders dat belangrijk vonden.

In het dagelijkse leven had ik er ook niet heel veel last van. Ik liep af en toe vast bij het praten, maar het hinderde me niet. Ik voelde me niet naar na een situatie waarin ik ‘vastliep’. Toch probeerde ik vaak te verbloemen dat ik stotterde. Door net even die zin niet uit te spreken als ik in een groepje zat of de zin op een andere manier te zeggen. Deze tactiek werkte, maar kennelijk was ik toch heel vaak bezig met het stotteren en dat was heel vermoeiend.

Toen ik tijdens mijn studie vaker presentaties moest geven, merkte ik dat ik al dagen van tevoren heel veel spanning in mijn lichaam begon te ervaren. Ik was bang om te gaan stotteren, vast te lopen, de zinnen er niet uit te krijgen. En dat zorgde er meestal juist voor dat ik niet uit mijn woorden kwam. Het gaf me na afloop een naar gevoel en dat gevoel nam ik dan weer mee naar de volgende presentatie. Deze cirkel vond ik moeilijk te doorbreken.

Anderhalf jaar geleden heb ik toch weer voor logopedie gekozen. Nu, omdat ik dat zelf wil. Ik heb inmiddels ontdekt dat acceptatie de weg is naar ontspannen spreken. Ik hoef niet perfect vloeiend te praten en af en toe vastlopen is iets wat bij mij hoort. Mijn logopediste heeft me nog een mooi nieuw inzicht gegeven. ‘Af en toe stotteren is jouw kracht, het toont je kwetsbaarheid en maakt je benaderbaar.’

Om mijn acceptatie kracht bij te zetten, heb ik een paar maanden geleden de stoute schoenen aangetrokken en op Instagram gezegd dat ik stotter. Als de wereld zou weten dat ik stotterde, zou het geen zin meer hebben ervoor weg te lopen. Een stap in de goede richting dus. Ik kreeg er heel veel leuke en positieve reacties op. Toch verbaasde het me ook dat na een dag niemand het er meer over had. Kennelijk was het voor ‘de wereld’ niet zo’n big deal. Het heeft mij een gevoel van rust gegeven.

Toch ben ik nog niet helemaal tevreden. Ik werk sinds anderhalf jaar als bewegingsagoog in een verpleeghuis. Tijdens mijn werkzaamheden word ik niet gehinderd door het feit dat ik niet altijd vloeiend spreek, maar tijdens vergaderingen of overleggen komt dat oude gevoel van spanning weer boven. Het is een ingesleten lichamelijke reactie, die moeilijk uit te schakelen valt.

Die spanning maakt opnieuw dat ik de inhoud een beetje uit het oog verlies en vastloop met praten. Dit vind ik vervelend, omdat ik denk dat ik zo als professional minder bekwaam overkom, terwijl ik mezelf juist goed vind in mijn vak. Mijn logopediste en ik werken eraan om te kunnen ontspannen op deze momenten, maar het is moeilijk om een lichamelijke reactie die erin gesleten zit tegen te gaan.

Om ook tijdens die momenten mezelf te accepteren en mezelf toe te staan om af en toe vast te lopen, ga ik nu bij vergaderingen vertellen dat ik stotter. De meeste collega’s hebben het al wel gehoord en ik heb nog nooit negatieve reacties gehad, alleen maar positieve. Ik ben zelf degene die mij die druk oplegt. En ik ben dus ook de enige die die druk weg kan halen.

Ik zie nu steeds duidelijker dat het omarmen van mijn stotteren de weg is naar vrijuit spreken. Het is een kwestie van de volgende stap in de goede richting zetten. Of, zoals ik op Instagram zei: ‘Ik wil het niet meer verbergen. Als je mij dus hoort stotteren is dat een positief iets.’

Sijmen Molenaar (35)