Je kent het wel, de “angst” voor presentaties. Ik denk dat iedereen die stottert, of heeft gestotterd, het wel eens heeft gevoeld. Ook ik had en heb nog steeds veel moeite met presentaties. Ik zit nu in 6VWO en moest vorig jaar een mondeling Duits doen. Natuurlijk was ik hartstikke zenuwachtig en mijn partner maakte dit niet veel beter. Hij liep maar rondjes en zei de hele tijd hoe zenuwachtig hij wel niet was. Ik had echt het idee van: ”Man, wat zeur je nou, je bent hartstikke goed!”, maar goed, hij wilde mij toch niet geloven. Ik had gemerkt dat ik de laatste tijd steeds “gewoon” zei, tussen mijn woorden door en zelfs midden in mijn woorden. Dit deed ik om mijn stotters te camoufleren. Zelfs tijdens mijn presentatie Engels in dat jaar gooide ik er soms zomaar een Nederlands ‘gewoon’ tussendoor. Om dit probleem te omzeilen probeerde ik maar tijdens de Duitse presentatie het woord “also” te gebruiken. Maar zoals jullie al begrijpen, dit lukte totaal niet.

Lees meer...

Gedachten van een 19-jarige omtrent zijn stotteren.

Stotteren zie ik als een belemmering als het gaat om spreken in het openbaar en het zoeken of onderhouden van contacten. Ik denk vrijwel iedere dag ‘Ik zou steviger in mijn schoenen hebben gestaan en meer kunnen bereiken als ik niet zou stotteren’. Ik durf niet of amper een gesprek te beginnen als ik bijvoorbeeld in de bus zit op weg naar school met mijn klasgenoten.

Lees meer...