Dit is mijn verhaal over ‘mijn stotteren en ik’
Hoe een 20-jarige man zijn stotteren ervaart.
Ik probeer in de buitenwereld zo weinig mogelijk te stotteren en als ik voel dat het komt zeg ik liever niets dan dat ik het met een stotter zeg. Ik houd van praten en als ik me lekker en op mijn gemak voel doe ik dat ook. Bijvoorbeeld in een groep met mensen die ik allemaal niet ken kan ik me ook niet zo goed mengen met de groep omdat ik als ik dan ga praten vaak stotter en vaak erg ook. Als ik dan stotter vind ik dat ik voor lul sta en voel me dan gelijk naar. Ik zou echt willen dat ik me gewoon in elk gesprek kan mengen en lekker kan zeggen wat ik wil zeggen.
Mijn stotteren en ik - edwin
Gedachten van een 19-jarige omtrent zijn stotteren..jpg)
Stotteren zie ik als een belemmering als het gaat om spreken in het openbaar en het zoeken of onderhouden van contacten. Ik denk vrijwel iedere dag ‘Ik zou steviger in mijn schoenen hebben gestaan en meer kunnen bereiken als ik niet zou stotteren’. Ik durf niet of amper een gesprek te beginnen als ik bijvoorbeeld in de bus zit op weg naar school met mijn klasgenoten.
Gedicht van Marion Welling
Marion Welling ging jullie als eerste voor door het insturen van een persoonlijk gedicht. De redactie is benieuwd naar gedichten van lezers, en roept jullie bij deze op om deze naar ons op te sturen. Het redactie-adres is te vinden onder aan de webpagina. Wij zijn benieuwd naar jullie proza!
Maar wil er wel bij horen al schreeuw ik
Van de toren ik weet het wel maar kan
Het niet verwoorden en na een poos ben ik nutteloos.
Tot me grote troos.
Het pad na school is wel te leren
Eenmaal thuis dan valt het masker weg,
De clown die de lach aan zich bindt,
Hoeft hier de schijn niet op te houden
En het kan me niet schelen wat een ander vindt
Ik houd van me hoe ik ben
Niet wat ik vroeger deed of kon
En mag ik alstublieft het vertrouwen
Krijgen dat het gevoel zo sterk zal blijven als het eens begon.
Marion Welling
.png)
