Hier sta ik bij de ‘lantaarn van Demosthenes’ in hartje Athene. Waarom deze zuil zo heet schijnt niet duidelijk te zijn, maar ik realiseerde daar me wel hoe ik gemerkt heb hoe verschillend op (mijn) stotteren werd gereageerd in verschillende landen. Natuurlijk kan ik niet generaliseren, maar kortweg heb ik het zo ervaren: in Engeland (met een stotterende koning en dito adel) is stotteren eigenlijk wel interessant; in de USA en Canada is men zo gewend aan vreemde culturen dat dit er ook makkelijk bij kan. Scandinaviërs blijven absoluut neutraal en vriendelijk. In Duitsland voel ik iets van een ‘prestatiecultuur’; is dat de reden dat ik vaak merk dat de luisteraar soms wat ongemakkelijk wordt?  In Centraal Amerika wordt het snel wat komischer, stotteren heeft ook wel iets belachelijks (dwz je kan er om lachen) en dat gebeurt daar ook; dat moet je niet voelen als uitlachen, maar het lijkt me meer een onbewuste reactie om eigen spanning (als ook van de ander, de PDS) te verminderen.

Lees meer...

Net dat beetje meer!

Dat geeft Peter van Galen mee aan zijn nieuwe single: “ Ik Stotter”. Dat beetje meer. Peter wil zijn fans met zijn nieuwe liedje, waarvan de tekst en de muziek van de hand  van Wim de Vries zijn, meer bieden dan een dertien in een dozijn product. En, daar is hij in geslaagd! Met het zo persoonlijke nummer “Ik Stotter” maakt Peter zijn publiek op openhartige wijze deelgenoot van zijn  beperking bij het spreken. Hij laat horen dat het zingen hieronder niet lijdt, hij maakt het stotteren makkelijker bespreekbaar en hij heeft tenslotte voor de luisteraar het advies in het gesprek met de stotteraar wat geduld te betrachten. Dit maakt de prachtplaat “Ik Stotter" het keer op keer herhalen waard.

Lees meer...