Eigenlijk heb ik mijn hele leven proberen weg te lopen voor het feit dat ik stotter. Zin in logopedie had ik als tiener echt niet. En als ik daar al zat, was dat vooral omdat mijn ouders dat belangrijk vonden.

In het dagelijkse leven had ik er ook niet heel veel last van. Ik liep af en toe vast bij het praten, maar het hinderde me niet. Ik voelde me niet naar na een situatie waarin ik ‘vastliep’. Toch probeerde ik vaak te verbloemen dat ik stotterde. Door net even die zin niet uit te spreken als ik in een groepje zat of de zin op een andere manier te zeggen. Deze tactiek werkte, maar kennelijk was ik toch heel vaak bezig met het stotteren en dat was heel vermoeiend.

Lees meer...

Het was best een beetje spannend. Voor het eerst naar een stottercafé, met bijna allemaal onbekende mensen. Vooraf was me wel verteld dat de sfeer heel luchtig en ontspannen was, dus dat scheelde al.

Lees meer...